ORIGINAL_ARTICLE
روایتپردازیِ هویت سیاسی ـ اجتماعی ایران در منابع تاریخنگاری دورة قاجار (1210-1250 ق)
چکیده
محور تحلیل تاریخی نگارندة مقاله این است که هویت سیاسی ـ اجتماعی ایران در نیمة اول قرن نوزدهم چه ابعادی داشته و چگونه منابع تاریخنگاری در بازنمایی معانی و مفاهیم آن به ایفای نقش اجتماعی پرداختهاند. دستاورد بحث حاضر نشان میدهد که برخی معانی و مفاهیم هویتی در منابع تاریخنگاری، متأثر از وضعیت عصر تأسیس، درصدد جستوجو و کشف خاستگاه ایرانی در جغرافیای سرزمینی ایران برای قاجاریان، انتساب آنان به حکومتهای مختلف پیشینی، کاربست القاب شاهان ایران باستان برای حکام جدید و مواجهة نظامی ـ فکری ایران با دنیای بیرونی منجر به انتقال معانی جدید و مفاهیم هویتبخش از جمله ملت، دولت، کشور ایران، ایرانزمین، وطن، ایرانمدار و فرمانروای ایران شد که نوعی تأکید مورخان بر دالِ مرکزی مفهوم «ایرانِ سیاسی» در روایتپردازی از تاریخ به عنوان عاملِ هویتساز بودهاند. این مسئله در آثار تاریخنگارانة عصر تأسیس یعنی رستمالتواریخ، ملوک الکلام، شمایل خاقان، تاریخ جهانآرای مروزی و تاریخ محمدی به منزلة گفتمان مسلط هویتی منعکس شده است. روایت همزمان و متناقضِ «غیریتسازی ـ مرجعیتسازی» از مفهوم فرنگ توسط دنبلی و خاوری صورت گرفته، مفهوم شاهنشاه اسلام و اندیشة شاه نایب امام زمان و برگزیدة فقها از سوی خاوری شیرازی و پردازش تاریخ به زبان گروههای عوام در روایت رستمالحکماء در چهارچوب گفتمان هویت اجتماعی مطرح شده است.
https://politicalstudy.ihcs.ac.ir/article_1539_a05d9bee45545624b91d6667867a0023.pdf
2015-02-20
1
25
کلیدواژهها: بحران هویت
فتحعلیشاه قاجار
روسیة تزاری
ثغور ایران
فرنگ
محمدامیر
احمدزاده
1
استادیار تاریخ، پژوهشگاه علوم انسانی
AUTHOR
منابع
1
ابوالحسنی، علی (1358). ج‍ه‍اد دف‍اع‍ی و ج‍ن‍گ ص‍ل‍ی‍بی ای‍ران و روس ت‍زاری، ت‍ه‍ران: دارالحسین (ع).
2
اکبری، محمدعلی (1384). تبارشناسی هویت جدید ایرانی عصر قاجاریه و پهلوی اول، تهران: علمی و فرهنگی.
3
برزگر، ابراهیم (1387). «نظریة آدلر و روانشناسی سیاسی آقامحمدخان قاجار»، پژوهشنامة علوم سیاسی، ش 13.
4
بهبودی، هدایتالله (1373). ادبیات‍ در ج‍ن‍گه‍ای ایران و روس، تهران: س‍ازم‍ان ت‍ب‍لیغ‍ات اس‍لامی، ح‍وزة ه‍ن‍ری.
5
تحویلدار، حسین بن محمد ابراهیم (1387). جغرافیای اصفهان، به کوشش منوچهر ستوده، ت‍ه‍ران: ش‍ن‍گ‍رف.
6
تکمیل همایون، ناصر (1380). مرزهای ایران در دورة معاصر، تهران: دفتر پژوهشهای فرهنگی.
7
تکمیل همایون، ناصر (1392). خاستگاه تاریخی ایل قاجار، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
8
توکلی طرقی، محمد (1382). تجدد بومی و بازاندیشی تاریخ، تهران: نشر تاریخ ایران.
9
جهانسوز، رضا (1333). تاریخ بنیان قاجار؛ پ‍ی‍دایش طایفة ق‍اج‍ار ت‍ا ح‍رک‍ت آق‍ا م‍ح‍م‍دخ‍ان ک‍بیر از بن‍د ک‍ریم‍خ‍ان، تهران: چاپخانة ارتش.
10
جهانگیرمیرزا قاجار (1327). تاریخ نو، به کوشش عباس اقبال آشتیانی، تهران: کتابخانة علیاکبر علمی و شرکاء.
11
خاوری شیرازی، میرزافضلالله (1380). تاریخ ذوالقرنین: نامة خاقان، تصحیح و تحقیق ناصر افشارفر، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی.
12
خلیلی، محسن (1390). چیستان قاجار (بازنمایی هویت در گزارشهای تاریخی)، مشهد: مرندیز.
13
رابینو، ه. ل (1336). سفرنامة مازندران و استرآباد، ت‍رج‍مة غلامعلی وح‍ی‍د م‍ازن‍درانی، تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
14
رجبی، محمدحسن (1380). «تأم‍لاتی در ب‍اب ف‍ت‍اوای ج‍ه‍ادیة ع‍ل‍م‍ای ش‍ی‍ع‍ه در ق‍رن س‍ی‍زده‍م و ن‍ی‍مة اول ق‍رن چ‍ه‍ارده‍م ه‍ج‍ری»، فصلنامة ت‍اریخ م‍ع‍اص‍ر ایران، ش ۱۸.
15
رستمالحکماء، محمد هاشم آصف (1382). رستم التواریخ، تصحیح میترا مهرآبادى، تهران: دنیاى کتاب.
16
رمضانی، عباس (1384). آق‍ام‍حم‍دخ‍انق‍اجار، تهران: ترفند.
17
ژوبر، پ. ام (1347). مسافرت به ارمنستان و ایران، ترجمة محمود هدایت، تبریز: کتابفروشی چهر.
18
ساروی، محمد بن محمدتقی (1371). تاریخ محمدی: احسن التواریخ، به اهتمام غلامرضا طباطبایی مجد، تهران: امیرکبیر.
19
سدیدالسلطنه، محمدعلی بن احمد (1342). بندرعباس و خلیج فارس؛ اعلام الناس فی احوال بندرعباس، تصحیح احمد اقتداری و علی ستایش، تهران.
20
شعبانی، رضا (1388). تاریخ ایران در عصر افشاریه، تهران: سخن.
21
شعبانی، زرگرینژاد و حسنی (1389). «نقد و بررسی کتاب تاریخ ایران در عصر افشاریه»، تنظیم الهام اسبقی، کتاب ماه تاریخ و جغرافیا، ش 146.
22
شیروانی، زینالعابدین (بیتا). بستان السیاحه، تهران: کتابخانة سنایی.
23
ض‍رابی (سهیل ک‍اش‍انی)، ع‍ب‍دال‍رحیم ب‍ن م‍ح‍م‍د اب‍راهیم (1378). ت‍اریخ ک‍اش‍ان، ب‍ه ان‍ض‍م‍ام ی‍ادداش‍ته‍ای‍یاز ال‍ل‍هیار ص‍ال‍ح، به ک‍وش‍ش ایرج اف‍ش‍ار، تهران: امیرکبیر.
24
قائم مقام فراهانی، میرزاعیسی (1380). احکام الجهاد و اسباب الرشاد، تصحیح و مقدمة تاریخی غلامحسین زرگرینژاد، تهران: بقعه.
25
قائم مقام، ابوالقاسم بن عیسی (1380). دیوان کامل قائم مقام فراهانی، به کوشش مجتبی برزآبادی فراهانی، ت‍ه‍ران: اوس‍ت‍ا ف‍راه‍انی.
26
قائم مقامی، جهانگیر (1346). «تاریخچة سربازگیری در ایران»، بررسیهای تاریخی، س 2، ش 2.
27
قائم مقامی، جهانگیر (1348). یکصدوپنجاه سند تاریخی: از جلایریان تا پهلوی، چاپ جهانگیر قائم مقامی، تهران: چاپخانة ارتش.
28
قدیمی قیداری، عباس (1393). تداوم و تحول تاریخنویسی در ایران عصر قاجار، تهران: پژوهشکدة تاریخ اسلام.
29
کرزن، جرج (1347). ایران و قضیة ایران، ترجمة علی جواهرکلام، تهران: ابنسینا.
30
کلانتر، محمد بن ابوالقاسم (1362). روزن‍امة م‍ی‍رزا محمد ک‍لان‍ت‍ر ف‍ارس: ش‍ام‍ل وق‍ایع قسمتهای ج‍ن‍وبی ایران از س‍ال ۱۱۴۲ ت‍ا ۱۱۹۹ ه‍ج‍ری، به کوشش عباس اقبال آشتیانی، تهران: طهوری و سنایی.
31
گل محمدی، حسن (1368). فتحعلیشاه و قضاوت تاریخ، تهران: نسل دانش.
32
لمبتون،آن. کی. اس (1362). مالک و زارع، ترجمة منوچهر امیری، ت‍ه‍ران: ع‍لمی و ف‍ره‍ن‍گی.
33
مارکام، کلمنت (1346). ایران در دورة قاجاریه، ترجمة میرزا رحیم فرزانه، تهران: فرهنگ ایران.
34
مروی، محمدکاظم (1369). عالم آرای نادری، ج 2، به کوشش محمدامین ریاحی، تهران: نشر علم.
35
مستوفی، عبدالله (1343). شرح زندگانی من (ت‍اریخ‍ اج‍ت‍م‍اعی و اداری دورة ق‍اج‍اریه)، ج 1، تهران: زوار.
36
مفتون دنبلی، عبدالرزاق بیگ (1383). مآثر سلطانیه، تصحیح و تحشیة غلامحسین زرگرینژاد، تهران: روزنامة ایران.
37
ملکم، سرجان (بیتا). تاریخ ایران، ج 2، ترجمة حیرت، تهران: سعدی.
38
میرحسینی، مرتضی (1390). از نادرشاه تا آقامحمدخان، تهران: کولهپشتی.
39
وقایعنگار، محمدصادق (1369). آهنگ سروش: تاریخ جنگهای ایران و روس، گردآورنده حسین آذر، تصحیح امیرهوشنگ آذر، تهران: مصحح.
40
همدانی، حاجی ملامحمدرضا (1226 ق). رسالة جهادیه، تهران: کتابخانة ملی جمهوری اسلامی ایران، نسخة خطی، شمارة 900 ق.
41
ORIGINAL_ARTICLE
مقایسة امر سیاسی و جامعة سیاسی مطلوب در اندیشة هابرماس و موفه
چکیده
در سالهای اخیر دو نظریة رقیب، دموکراسی رایزنانة هابرماس و دموکراسی مجادلهای موفه، خود را به عنوان بدیلی برای دموکراسی لیبرال طرح کردهاند. به نظر میرسد هر نظریة سیاسی بر تعریفی از امر سیاسی و متناسب با آن جامعة سیاسی مطلوب بنا شده است. بر این اساس، میتوان این پرسشها را طرح کرد: هابرماس و موفه امر سیاسی را چگونه تعریف میکنند؟ و، متناسب با این تعاریف، جامعۀ سیاسی مطلوب آنان چه ویژگیهایی مییابد؟ به نظر میرسد هابرماس امر سیاسی را کنش زبانی میان سوژههای عقلانی ـ اخلاقی در عرصة عمومی به منظور دستیابی به مفاهمه میداند. بر اساس این تعریف، جامعة سیاسی اجماعی شکل خواهد گرفت که نهتنها روابط عقلانی ـ اخلاقی، خودآیینی، و مصالحه بر آن حاکم خواهد بود، بلکه وحدت جای تعدد و تکثر را خواهد گرفت. در مقابل، موفه امر سیاسی را کنش خصومتآمیز میان سوژههای متعارض در بستر اجتماعی میداند. بر اساس این تعریف، جامعة سیاسی مجادلهآمیزی بر مبنای منطق هژمونی شکل میگیرد که در آن عنصر دشمنی به مخالفت بدل میشود. روش این پژوهش هرمنوتیک متنمحور است.
https://politicalstudy.ihcs.ac.ir/article_1540_cfab0fbd28cd8aa97f3e03856eff6326.pdf
2015-02-20
27
50
کلیدواژهها: امر سیاسی
جامعة سیاسی
دموکراسی رایزنانه
دموکراسی مجادلهای
سیاست
موفه
هابرماس
محمدعلی
توانا
1
استادیار علوم سیاسی، دانشگاه یزد
LEAD_AUTHOR
فرزاد
آذرکمند
azarkamand.farzad@gmail.com
2
کارشناس ارشد علوم سیاسی، دانشگاه یزد
AUTHOR
منابع
1
ارسطو (1386). سیاست، ترجمة حمید عنایت، تهران: علمی و فرهنگی.
2
استرول، اورام (1387). فلسفة تحلیلی در قرن بیستم، ترجمة فریدون فاطمی، تهران: نشر مرکز.
3
اشمیت، کارل (1389). «مفهوم امر سیاسی»، در: قانون و خشونت، ترجمة صالح نجفی، با گزینش و ویرایش مراد فرهادپور، امید مهرگان و صالح نجفی، تهران: رخداد نو.
4
اشمیت، کارل (1390). الهیات سیاسی، ترجمة لیلا چمنخواه، تهران: نگاه معاصر.
5
افلاطون (1383). جمهور، ترجمة فؤاد روحانی، تهران: علمی و فرهنگی.
6
انصاری، منصور (1384). دموکراسی گفتوگویی، امکانات دموکراتیک اندیشههای میخائیل باختین و یورگن هابرماس، تهران: نشر مرکز.
7
اوث ویت، ویلیام (1386). هابرماس: معرفی انتقادی، ترجمۀ لیلا جوافشانی و حسن چاوشیان، تهران: اختران.
8
اینگلس، جان (1388). دربارة آکوئیناس، ترجمة بهنام اکبری، تهران: حکمت.
9
آرنت، هانا (1381). انقلاب، ترجمة عزتالله فولادوند، تهران: خوارزمی.
10
آرنت، هانا (1390). وضع بشر، ترجمة مسعود علیا، تهران: ققنوس.
11
باتامور، تامس (1380). مکتب فرانکفورت، ترجمة حسینعلی نوذری، تهران: نشر نی.
12
بیستگی، میگل (1389). هایدگر و امر سیاسی، ترجمة سیاوش جمادی، تهران: ققنوس.
13
پیتون، پال (1387). دِلوز و امر سیاسی، ترجمة محمود رافع، تهران: گام نو.
14
پیرس، دیوید (1387). ویتگنشتاین، ترجمة نصرالله زنگویی، تهران: سروش.
15
پیوزی، مایکل (1390). یورگن هابرماس، ترجمۀ احمد تدین، تهران: هرمس.
16
تیلور، چارلز (1387). هگل و جامعة مدنی، ترجمة منوچهر حقیقی راد، تهران: نشر مرکز.
17
چپمن، جنی (1384). «دیدگاه فمینیستی»، در: روش و نظریه در علوم سیاسی، تألیف دیوید مارش و جری استوکر، ترجمة امیرمحمد حاجیوسفی، تهران: پژوهشکدة مطالعات راهبردی.
18
حسینی نجاتی، سیدمحمود (1384). «حق و وظیفة شهروندی در فلسفة سیاسی هابرماس»، پایاننامة دکتری علوم سیاسی، تهران: دانشکدة علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس.
19
حقیقی، شاهرخ (1387). گذار از مدرنیته؟، تهران: آگه.
20
دریدا، ژاک (1387). جهانوطنی و بخشایش، ترجمة امیرهوشنگ افتخاری، تهران: گام نو.
21
روسو، ژان ژاک (1388). قرارداد اجتماعی، ترجمة مرتضی کلانتریان، تهران: آگه.
22
ریکور، پل (1379). هرمنوتیکِ مدرن: گزینة جستارها، ترجمة بابک احمدی و دیگران، تهران: نشرِ مرکز.
23
سایمونز، جان (1390). فوکو و امر سیاسی، ترجمة کاوه حسینزاده راد، تهران: رخداد نو.
24
سینگر، پیتر (1389). مارکس، ترجمة محمد اسکندری، تهران: طرح نو.
25
شریعت، فرشاد (1386). مبانی اندیشة سیاسی در غرب، تهران: نشر نی.
26
فریدمن، جین (1386). فمینیسم، ترجمة فیروزه مهاجر، تهران: آشیان.
27
فوکو، میشل (1390). گفتمان و حقیقت: تبارشناسی حقیقتگویی و آزادی بیان در غرب، ترجمة علی فردوسی، تهران: دیباچه.
28
فوکو، میشل (1392). مراقبت و تنبیه: تولد زندان، ترجمة نیکو سرخوش و افشین جهاندیده، تهران: نشر نی.
29
قائمی، علی (1368). روش تحقیق با تأکید بر مکتبشناسی، تهران: هما.
30
گیدنز، آنتونی (1382). فراسوی چپ و راست، ترجمة محسن ثلاثی، تهران: علمی.
31
گیدنز، آنتونی (1385). تجدد و تشخص جامعه و هویت شخصی در عصر جدید، ترجمة ناصر موفقیان، تهران: نشر نی.
32
لاک، جان (1388). رسالهای دربارة حکومت، ترجمة حمید عضدانلو، تهران: نشر نی.
33
لکلائو، ارنستو (1392). «عقل پوپولیستی: ملاحظات پایانی»، در: نامهای سیاست، با گزینش و ویرایش مراد فرهادپور، بارانه عبادیان و آرش ویسی، تهران: نشر بیدگل.
34
لکلائو، ارنستو و شانتال موفه (1392). هژمونی و استراتژی سوسیالیستی، به سوی سیاست دموکراتیک رادیکال، ترجمۀ محمد رضایی، تهران: نشر ثالث.
35
ماکیاولی، نیکولو (1388). شهریار، ترجمة داریوش آشوری، تهران: آگه.
36
محمودی، علی (1386). فلسفة سیاسی کانت، تهران: نگاه معاصر.
37
مک للان، دیوید (1385). ایدئولوژی، ترجمة محمد رفیعی مهرآبادی، تهران: آشیان.
38
موفه، شانتال (1388). «در حمایت از مدل مجادلهای دموکراسی»، در: نظریة سیاسی در گذار، ترجمة حسن آبنیکی، با ویرایش نوئل اسولیوان، تهران: کویر.
39
موفه، شانتال (1389 الف). دیکانستراکشن و پراگماتیسم، ژاک دریدا، ریچارد رورتی، ارنستو لکلائو، سایمون کریچلی، ترجمۀ شیوا رویگران، تهران: آگه.
40
موفه، شانتال (1389 ب). «تکثرگرایی و دموکراسی مدرن: دور و بَرِ کارل اشمیت»، در: قانون و خشونت، ترجمۀ علی عباسبیگی و مجتبی گلمحمدی، با گزینش و ویرایش مراد فرهادپور، امید مهرگان، و صالح نجفی، تهران: رخداد نو.
41
موفه، شانتال (1391). دربارۀ امر سیاسی، ترجمة منصور انصاری، تهران: رخداد نو.
42
موفه، شانتال (1392). بازگشت امر سیاسی، ترجمة عارف اقوامی مقدم، تهران: رخداد نو.
43
میلر، پیتر (1384). سوژه، استیلا، و قدرت: در نگاه به هورکهایمر، مارکوزه، هابرماس، و فوکو، تهران: نشر نی.
44
نش، کیت (1389). جامعهشناسی سیاسی معاصر: جهانی شدن، سیاست، و قدرت، ترجمة محمدتقی دلفروز، تهران: کویر.
45
هابرماس، یورگن (1381). بحران مشروعیت، تئوری دولت سرمایهداری مدرن، ترجمۀ جهانگیر معینی، تهران: گام نو.
46
هابرماس، یورگن (1383). نظریۀ کنش ارتباطی، عقل و عقلانیت جامعه، ج 1، ترجمۀ کمال پولادی، تهران: نشر مرکز.
47
هابرماس، یورگن (1384). جهانی شدن و آیندۀ دموکراسی، منظومۀ پساملی، ترجمۀ کمال پولادی، تهران: نشر مرکز.
48
هابرماس، یورگن (1388). دگرگونی ساختاری حوزة عمومی، ترجمة جمال محمدی، تهران: افکار.
49
هابرماس، یورگن (1392). نظریۀ کنش ارتباطی، عقل و عقلانیت جامعه، زیستجهان، و نظام نقادیِ مفهوم کارکردگرایانۀ عقل، ترجمۀ کمال پولادی، تهران: نشر مرکز.
50
هابز، توماس (1387). لویاتان، ترجمة حسین بشیریه، تهران: نشر نی.
51
هاو، لسلی. ای. (1387). یورگن هابرماس، ترجمة جمال محمدی، تهران: گام نو.
52
هگل، فریدریش ویلهلم (1379). عقل در تاریخ، ترجمة حمید عنایت، تهران: شفیعی.
53
هوارت، دیوید (1388). «نظریة گفتمان»، در: روش و نظریه در علوم سیاسی، تألیف دیوید مارش و جری استوکر، ترجمة امیرمحمد حاجیوسفی، تهران: پژوهشکدة مطالعات راهبردی.
54
هولاب، رابرت (1387). یورگن هابرماس: نقد در حوزة عمومی، ترجمة حسین بشیریه، تهران: نشر نی.
55
هومر، شون (1390). ژاک لاکان، ترجمة محمدعلی جعفری و سید محمدابراهیم طاهایی، تهران: ققنوس.
56
Augustine (2003). The City of God, R.W. Dyston (ed.), Cambridge: Polity Press.
57
Barry, Brian (2001). Culture and Equality: An Egalitarian Critique of Multiculturalism, Cambridge: Polity Press.
58
Benhabib, Seyla (1996). ‘Toward a Deliberative Model of Democratic Legitiimacy’, Seyla Benhabib (ed.), in Democracy and Difference, Princeton NJ: Princeton University Press.
59
Dean, Herber (1966). Augustine the Political and Social Ideas of S, Columbia: Columbia University Press.
60
Derrida, Jacques (1997). Politics of Friendship, trans. G. Collins, New York: Verso.
61
Flynn, William T. (2011). ‘Debating Deliberative Dfmocracy: How Deliberation changens the way people Reason’, a thensis submitted in the fulfillment of the degree Doctor of philosophy (phd), University of York: Department of politics.
62
Habermas, Jurgen (1970). ‘Towards of the Theory of Communicative Compenence’, Inquiry, No. 13.
63
Habermas, Jurgen (1979). ‘What is Universal Pragmatics?’, in Communication and the Evolution of society, London: Heinemenn Education.
64
Habermas, Jurgen (1984). The Theory of Communicative Action: Reason and Rationalization of Society, trans. Thomas McCarthy, Vol. I, London: Heinemenny.
65
Habermas, Jurgen (1989). The Structural of Transformation of the Public Sphere, Trans. Thomas Burger, Cambridge: polity press.
66
Habermas, Jurgun (1999). ‘Inclusion of The Other: Studies’, in Political Theory, Ciaran Cronin and Pablo De Greiff (ed.), Cambridge: Polity Press.
67
Hegel, G.F.W. (2003). Elements of Philosophy of Rihgt, Allen Wood (ed.), trans. H.B Nisbet, Cambridge: Polity Press.
68
Leet, Martin (1998). ‘Jurgen Habermas and deliberation democracy’, in Book liberal democracy and its critics, Perspectives in contemporary political thought, April Carter and Geoffrey Stokes (eds.), Printed in great Britain by tj international, padstow, cornwall.
69
Marx, K. (1981). Capital, Vol. 1, Harmondsworth: Penguin.
70
McCarthy, Thomas (1978). The Critical Theory of Jurgen Habermas, Cambridge: Polity Press.
71
Mcnay, Lois (1998). ‘Michel Foucault and agonistic democracy’, in Book liberal democracy and its critics, Perspectives in contemporary political thought, edied by April Carter and Geoffrey Stokes, Printed in great Britain by tj international, padstow, cornwall.
72
Mouffe, Chantal (2000). Deliberative Democracy or agonistic pluralism, institute fur Hoherstudien (Ihs)., Wien institute for advanced studies, Vienna.
73
Mouffe, Chantal (2006). On the Political, London and New York: Routledgetaylor and francis group.
74
Mouffe, Chantal (2007). ‘Artistic activismand agonistic spase’, Art and research, a journal of ideas, context and Methods, Vol. 1, No. 2.
75
Mouffe, Chantal (2008). ‘Art and democracy, art as an agnostic intervention in public spase’, open, No. 141, art as a public issue.
76
Ricoeur, Paul (2010). ‘Existance and Hermeneutics’, The Conflict of Interpretations: Essays in Hermeneutics, Northwestern University Press, University of Michigan.
77
Warren, mark (2002). ‘Deliberative democracy’, in: The book democratic theory today, challenges for the 21stcentery, April Carter and Geoffrey Stokes (eds.), Printed in great by tj international L.td, padstow, cornawall.
78
Young, Iris Marion (1996). ‘Communication and the other: beyond deliberative democracy’, in Book democracy and difference, contesting the boundaries of the political, Seyla Benhabib (ed.), Printed: in the united states of America.
79
ORIGINAL_ARTICLE
سیاست قدسی در حکمت متعالی امکانسنجی و ملاحظاتی بر انگارة فلسفة سیاسی در پارادایم صدرایی
چکیده
بحث محوری و مرکزی مقاله تبیین هویت فلسفة سیاسی متعالی بر مبنای حکمت متعالیه است که در گام نخست، با تنقیح وجود پارادایمی به نام پارادایم صدرایی، مدعی الگوی بنیادینی شدهایم که میتوان با ابتنا بر مبانی هستیشناسانه، معرفتشناسانه، انسانشناسانه و گرایشات ارزشی و اخلاقی منظومهای از مسائل و موضوعات مطرح در فلسفة سیاسی را از اصول و مبانی مزبور استنباط و اجتهاد کرد. در بخش پایانی نوشتار نیز با تقریر نظریة فلسفة سیاسی متعالی صدرایی با عنوان «سیاست قدسی» ارکان و اضلاع آن را برشمردهایم و سپس ملاحظاتی چند در قالب نقد و بررسی دربارة آن مطرح و مبین کردهایم. همانند آنکه اگر در حکمت متعالیه حکم به مشروعیت حکومت فقیهان و مجتهدان داده شود رأی اضطراری صدرا است نه رأی حقیقی و نهایی او که حکومت متألهان و حکیمان است و اینکه سیاست صدرایی مصداق نظریة آمریت و تابعیت است و دیگر آنکه رسالت سیاست قدسی متعالی عمدتاً مطابق با الگوی بازگشت است و لذا سیاست را هویتی ابزارگونه میداند و در آخر اینکه، سیاست قدسی صدرایی راهی را برای تحقق دموکراسی هموار و میسور نمیسازد.
https://politicalstudy.ihcs.ac.ir/article_1541_2af205be898637fc213a399fb4358b08.pdf
2015-02-20
51
76
کلیدواژهها: فلسفة سیاسی
سیاست قدسی
پارادایم
ملاصدرا
منوچهر
خادمی
manouchehrkhademi@gmail.com
1
دانشجویدکتریحکمتمتعالیه، دانشگاه فردوسی
LEAD_AUTHOR
جهانگیر
مسعودی
ja_masoodi@yahoo.com
2
دانشیار فلسفه، دانشگاه فردوسی مشهد
AUTHOR
اشتراوس، لئو (1373). فلسفة سیاسی چیست، ترجمة فرهنگ رجایی، تهران: علمی و فرهنگی.
1
بشیریه، حسین (1384). موانع توسعة سیاسی در ایران، تهران: گام نو.
2
جوادی آملی، عبدالله (1375). رحیق مختوم (شرح حکمت متعالیه)، قم: مرکز نشر اسراء.
3
سروش، عبدالکریم (1388). تفرج صنع، تهران: صراط.
4
صدرالمتألهین، محمد بن ابراهیم (1381 ب). المبدأ و المعاد، تهران: بنیاد حکمت صدرا.
5
صدرالمتألهین، محمد بن ابراهیم (1382). الشواهد الربوبیه، تهران: بنیاد حکمت صدرا.
6
صدرالمتألهین، محمد بن ابراهیم (1386). مفاتیح الغیب، تهران: بنیاد حکمت صدرا.
7
صدرالمتألهین، محمد بن ابراهیم (1381 الف). کسر اصنام الجاهلیه، تهران: بنیاد حکمت صدرا.
8
صدرالمتألهین، محمد بن ابراهیم (1385). شرح أصول کافی، تهران: بنیاد حکمت صدرا.
9
صدرالمتألهین، محمد بن ابراهیم (1389). تفسیر قرآن کریم، تهران: بنیاد حکمت صدرا.
10
صدرالمتألهین، محمد بن ابراهیم (1981م). الاسفار الاربعه، بیروت: دار الاحیاء.
11
علیپور، مهدی و حمیدرضا حسنی (1390). پارادایم اجتهادی دانش دینی، قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
12
قیصری، داود بن محمد (1375). شرح فصوص الحکم، تصحیح آشتیانی، تهران: علمی و فرهنگی.
13
لکزایی، شریف (1390). سیاست متعالیه از منظر حکمت متعالیه (جلد سوم: مجموعه مقالات)، قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.
14
محمدپور، احمد (1390). روش در روش، تهران: جامعهشناسان.
15
نصر، سیدحسین (1378). صدرالمتألهین شیرازی و حکمت متعالیه، ترجمة حسین سوزنچی، تهران: دفتر نشر و پژوهش سهروردی.
16
Kuhn, Thomas S. (1970). The Structure of Scientific Revolutions, The University of Chicago Press.
17
Morgan, D. (2007). ‘Paradigms Lost and Pragmatism Regained: Methodological Implications of Combining Qualitative and Quantitative Methods’, Journal of Mixed Methods Research, 1 (1).
18
Neuman, L. W. (1997). Social Research Methods, Qualitative and Quantitative Approach, UK: Allyn and Bacan Press.
19
Patton, M. Q. (1990). Qualitative Research and Evaluation Methods, London: Sage Publicitions Ltd.
20
ORIGINAL_ARTICLE
بازنماییِ «دیگری» در قالب کارگزاران اجتماعی در روزنامههای قانون و کاوه
چکیده
تحلیل گفتمان رویکردی ساختاری است که امکان پیوند متن به جنبههای جامعهشناختی را فراهم میکند. متون سیاسی ـ اجتماعی محصول بافتار پیچیده و درهمتنیدة قدرت و ایدئولوژی است. واکاوی معانی آنها پیوندهای پنهان ایدئولوژی ـ سلطه را آشکار میکند. تحلیل گفتمان انتقادی از جمله رویکردهای نوین در تجزیه و تحلیل گفتمان به شمار میرود. بسیاری از تحلیلگران گفتمان انتقادی به مؤلفههای زبانشناختی توجه دارند، اما «ونلیوون» معتقد است که مؤلفههای جامعهشناختی ـ معنایی شناختی عمیقتر از متن ارائه میدهند. در این مقاله کوشش شد با به کار بستن الگوی ونلیوون، به واکاوی معنای عنصرِ «غیر ـ دیگری» در دو روزنامة عهد مشروطیت، قانون و کاوه، پرداخته شود. بهویژه تلاش شد بازآفرینش مقولة دیگری در قالب کارگزاران اجتماعی صورت پذیرد، افرادی که در هیئت انسانهای کوششگر تلاش میکنند اوضاع جامعه را بهبود بخشند. پژوهش، با بهرهگیری از انواع پوشیده و صریح ارجاع به کارگزاران در قالب فعال ـ منفعلسازی، مشخصسازی ـ تشخصزدایی، نامدهی، طبقهبندی کردن، انتزاعیسازی و تعیین ماهیت انجام گرفت.
https://politicalstudy.ihcs.ac.ir/article_1542_7ad3ea806c8682a82fadaf5633f28b62.pdf
2015-02-20
77
105
کلیدواژهها: قاجاریه
مشروطیت
قانون
کاوه
تحلیل انتقادی گفتمان
الگوی ونلیوون
سمیه
زمانی
s_zamani_th@yahoo.com
1
دانشجویدکتریجامعهشناسی سیاسی علامه
AUTHOR
محسن
خلیلی
mohsenkhalili1346@yahoo.com
2
دانشیار علوم سیاسی، دانشگاه فردوسی
LEAD_AUTHOR
منابع
1
ازغندی، علیرضا (1376). ناکارآمدی نخبگان سیاسی بین دو انقلاب در ایران، تهران: قومس.
2
اصیل، حجتالله (1381). رسالههای میرزاملکمخان ناظمالدوله، تهران: نشر نی.
3
آقاگلزاده، فردوس (1385). تحلیل گفتمان انتقادی، تهران: علمی و فرهنگی.
4
بروجردی، مهرزاد (1384). روشنفکران ایرانی و غرب، ترجمة جمشید شیرازی، تهران: نشر و پژوهش فرزانروز.
5
بهنام، جمشید (1382). «تقیزاده و مسئلة تجدد»، ایراننامه، بهار و تابستان.
6
تاجیک، محمدرضا (1379). جامعة امن در گفتمان خاتمی، تهران: نشر نی.
7
تقیزاده، سیدحسن [و دیگران] عبدالکریم جربزهدار [به اهتمام] و ایرج افشار [مقدمه و فهرست مندرجات] (1384). کاوه، تهران: اساطیر.
8
حقیقت، صادق (1386). روششناسی در علوم سیاسی، قم: دانشگاه مفید.
9
حیدری تبریزی، سیدآیتالله و رزمجو، حسین (1384). «شیوههای تصویرسازی کارگزاران اجتماعی در گفتمان فارسی: تحلیل توجیهی گفتمان با عنایت به مؤلفههای جامعهشناختی/ معنایی»، نشریة دانشکدة ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز، ش 48.
10
دایک، تون آدریانوس فان (1382). مطالعاتی در تحلیل گفتمان، ترجمة پیروز ایزدی ]و دیگران[، تهران: مرکز مطالعات و تحقیقات رسانهها.
11
رایت، دنیس (1366). ایرانیان در بین انگلیسیها، ج 2، ترجمة کریم امامی، تهران: نشر نو.
12
شمیم، علیاصغر (1378). ایران در دورة سلطنت قاجار، تهران: مدبر.
13
صفایی، ابراهیم (1355). مدارک تاریخی، تهران: بینا.
14
عضدانلو،حمید (1380). گفتمان و جامعه، تهران: نشر نی.
15
غلامرضا کاشی، محمدجواد (1379). جادوی گفتار، تهران: آینده.
16
فاضلی، محمد (1383). «گفتمان و تحلیل انتقادی گفتمان»، پژوهشنامة علوم انسانی و اجتماعی، ش 14.
17
فرکلاف، نورمن (1379). تحلیل انتقادی گفتمان، ترجمة فاطمه شایسته پیران ]و دیگران[، تهران: مرکز مطالعات و تحقیقات رسانهها.
18
قیصری، علی (1383). روشنفکران ایران در قرن بیستم، تهران: هرمس.
19
گال، مردیت، والتر بورگ و جویس گال (1387). روشهای تحقیق کمی و کیفی در علوم تربیتی و روانشناسی، ج 2، ترجمة احمدرضا نصر ]و دیگران[، تهران: سازمان سمت و دانشگاه شهید بهشتی.
20
مصباحیپور، جمشید (1358). ایرانیان، واقعیت اجتماعی و جهان داستان، تهران: بینا.
21
مکدانل، دایان (1380). مقدمهای بر نظریههای گفتمان، ترجمة حسینعلی نوذری، تهران: فرهنگ گفتمان.
22
ملکمخان ناظمالدوله (1355). قانون، به کوشش و با مقدمة هما ناطق، تهران: امیرکبیر.
23
میلز، سارا (1382). گفتمان، ترجمة فتاح محمدی، تهران: فرهنگ گفتمان.
24
وندایک، تئون (1382). «اصول گفتمانکاوی انتقادی»، در: مطالعاتی در تحلیل گفتمان از دستور متن تا گفتمانکاوی انتقادی، ترجمة شعبانعلی بهرامپور، تهران: مرکز مطالعات و تحقیقات رسانهها.
25
یارمحمدی، لطفالله (1381). «تحلیل گفتمان با استفاده از مؤلفههای جامعهشناختی معنایی گفتمانمدار با عنایت به تصویرسازی کارگزاران اجتماعی»، نشریة دانشکدة ادبیات و علوم انسانی دانشگاه کرمان، ش 10 و 11.
26
یارمحمدی، لطفالله (1383). گفتمانشناسی رایج و انتقادی، تهران: هرمس.
27
Jorgensen, M. and L. Philips (2002). Discourse Analysis as Theory and Method, London: Sage Publications.
28
Van Leeuwen, Theo (2008). Discourse and Practice, Oxford: Oxford University Press.
29
ORIGINAL_ARTICLE
زمینههای نظری سکولاریسم در مغربزمین
چکیده
دین در دورهای طولانی از تاریخ مغربزمین نقشی محوری، تعیینکننده، و مشروعیتبخش در عرصههای مختلف حیات سیاسی، اجتماعی، و اقتصادی آن دیار داشته است. بنابراین، در این پژوهش بر آنیم تا نشان دهیم عقبنشینی دین از بیشتر قلمروهای ذینفوذ قبلیاش، بهویژه اجتناب از دخالت در حوزة سیاست، و ظهور آموزة سکولاریسم و نهادینه شدن آن، که با قرون جدید آغاز شد، حادثهای صرفاً تاریخی نیست، بلکه زمینههای نظری یا همان الهیات مسیحیت بسترهای لازم را در پذیرش نهادمند سکولاریسم فراهم و تسهیل کرد. به عبارت بهتر، زمینههایی از پیش مهیا در خوانش سکولاریستی از الهیات مسیحیت چنان مساعد بود که همة گروههای متداخل در جریان مذهبی، اعم از ارتدوکس و اصلاحطلبان، به پذیرش آن، به مثابة برترین قرائت سیاسی از دین، مجاب شدند. البته، زمینههای اجتماعی را در استقبال از سکولاریسم نمیتوان نادیده گرفت، که سزاوار کوششی جداگانه است
https://politicalstudy.ihcs.ac.ir/article_1543_9524b87dbe3f30a3e06a0caa3609edd1.pdf
2015-02-20
107
124
کلیدواژهها: الهیات مسیحی
سکولاریسم
قرون وسطی
کاتولیسم
نهضت اصلاح دینی
طهماسب
علیپوریانی
1
استادیار علوم سیاسی، دانشگاه رازی کرمانشاه
AUTHOR
مهری
مارابی
m_marabi61@yahoo.com
2
کارشناس ارشد علوم سیاسی، رازی کرمانشاه
LEAD_AUTHOR
منابع
1
آربلاستر، آنتونی (1388). ظهور و سقوط لیبرالیسم غرب، ترجمة عباس مخبر، تهران: نشر مرکز.
2
آرماند، امائورر و سیدعلی حقی (1369). «آگوستین»، فصلنامة کیهان اندیشه، ش 34.
3
آرمسترانگ، کرن (1382). خداشناسی از ابراهیم تا کنون (دین یهود، مسیحیت، و اسلام)، ترجمة محسن سپهر، تهران: نشر مرکز.
4
آشتیانی، جلالالدین (1368). تحقیقی در دین مسیح، تهران: نشر نگارش.
5
آکادمی علوم اتحاد شوروی (1366). مبانی مسیحیت، ترجمة اسدالله مبشری، تهران: انتشارات حسینیة ارشاد.
6
آکردی، محمدحسین (1391). «آموزههای دینی مسیحیت الهی یا کلیسایی؟»، مجلة معرفت ادیان، ش 2.
7
آلیستر، مک گراث (1387). مقدمهای بر تفکر نهضت اصلاح دینی، ترجمة بهروز حدادی، تهران: انتشارات دانشگاه ادیان و مذاهب.
8
بکراش، دبورا (1383). تفتیش عقاید، ترجمة مهدی حقیقتخواه، تهران: ققنوس.
9
بوش، ریچارد و دیگران (1374). جهان مذهبی (ادیان در جوامع امروز)، ترجمة عبدالرحیم گواهی، ج 2، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
10
پولادی، کمال (1382). تاریخ اندیشة سیاسی در غرب (از سقراط تا ماکیاولی)، تهران: نشر مرکز.
11
راسل، برتراند (1365). تاریخ فلسفة غرب، ترجمة نجف دریابندری، تهران: نشر پرواز.
12
رندال، هرمن (1376). سیر تکامل عقل نوین، ترجمة ابوالقاسم پاینده، ج 1، تهران: علمی و فرهنگی.
13
عالم، عبدالرحمن (1376). تاریخ فلسفة غرب (از آغاز تا پایان سدههای میانه)، تهران: مرکز چاپ و انتشارات وزارت خارجه.
14
فاستر، مایکل ب. (1370). خداوندان اندیشة سیاسی، ترجمة جواد شیخالاسلامی، ج 1، تهران: امیرکبیر.
15
کلارک، ماری، نغمه پروان، و بهزاد سالکی (1389). «شهر خدا»، فصلنامة اطلاعات حکمت و معرفت، ش 3.
16
کلوسکو، جورج (1390). تاریخ فلسفة سیاسی (قرون وسطی)، ترجمة خشایار دیهیمی، تهران: نشر نی.
17
کونگ، هانس (1384). تاریخ کلیسای کاتولیک، ترجمة حسن قنبری، قم: مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب.
18
لین، تونی (1380). تاریخ تفکر مسیحی، ترجمة روبرت آسریان، تهران: نشر و پژوهش فرزان روز.
19
مالرب، میشل (1385). انسان و ادیان (نقش دین در زندگی فردی و اجتماعی)، ترجمة مهران توکلی، تهران: نشر نی.
20
موسکا، گائتانو و گاستون بوتو (1363). تاریخ عقاید و مکتبهای سیاسی از عهد باستان تا امروز، ترجمه و حواشی حسین شهیدزاده، تهران: مروارید.
21
ویل دورانت (1373). تاریخ تمدن؛ عصر ایمان، ج 1، ترجمة ابوطالب صارمی، خشایار دیهیمی، جواد یوسفیان، و هرمز عبدالهی، تهران: علمی و فرهنگی.
22
یاسپرس، کارل (1363). آگوستین، ترجمة محمدحسن لطفی، تهران: خوارزمی.
23
Kennedy, Emmet.’ The Tangled History of secularism ‘in// www.mmisi.org/ma/42.01/Kennedy.ppf
24
Science, Enlightenment, Progress, and Evolution in //www.center for
25
fuTureconsciousness.com/pdf…/sciEnglishprogEvol.pd…
26
White, Donald A. )1965(. ‘Medieval history’: a source book, Dorsey press,
27
www.mta.ca/faculty/history/wlunell/ history 4110-autumn-syllabus.html
28
http://www.historyforkids.org/learn/medieval/religion
29
ORIGINAL_ARTICLE
ریشههای فرهنگی و ایدئولوژیک سیاست خارجی چین
چکیده
متغیرهای فرهنگ و ایدئولوژی در تحلیل جهتگیریهای سیاست خارجی چین کمتر به چشم میخورد. پرسش اصلی این پژوهش عبارت است از: سیاست خارجی چین تا چه حد تحت تأثیر ملاحظات فرهنگی و ایدئولوژیک آن قرار دارد؟ در پاسخ استدلال شده است که سنتهای فرهنگی، بهویژه آموزههای کنفوسیوسی، و علایق ایدئولوژیک مدرن شامل ناسیونالیسم و سوسیالیسم همچنان نفوذ چشمگیری در هدایت سیاست خارجی چین، بهویژه در قبال قدرتهای بزرگ، دارد. حتی خوداتکایی امنیتی و تمایلات اقتصادمحورانة چین در عرصة بینالملل به نحوی تحت تأثیر فرهنگ چینیهاست. رویکرد این پژوهش علّی ـ تبیینی است و برای دفاع از فرضیة مذکور حتیالامکان از اطلاعات و دادههای موجود استفاده خواهد شد.
https://politicalstudy.ihcs.ac.ir/article_1544_1a0a540fcbb1f09e97d9cef449d7d936.pdf
2015-02-20
125
147
کلیدواژهها: اقتصادگرایی
چندجانبهگرایی
خوداتکایی
سوسیالیسم
سیاست خارجی چین
صلحگرایی
کنفوسینیسم
ناسیونالیسم
هژمونیسم امریکا
عبداله
قنبرلو
1
استادیار روابط بینالملل، پژوهشگاه علوم انسانی
LEAD_AUTHOR
منابع
1
آشوری، داریوش (1358). نگاهی به سرزمین، تاریخ، جامعه، و فرهنگ چین از دیرینهترین روزگار تا پایان سدة نوزدهم، تهران: مرکز اسناد فرهنگی آسیا.
2
پیرویان، ویلیام (1381). سیر تحول اندیشة سیاسی در شرق باستان، ترجمة سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت)، تهران: سمت.
3
چی، ون ـ شون (1381). مائو و مائوئیسم، ترجمة محمد رفیعی مهرآبادی، تهران: خجسته.
4
شاهنده، بهزاد و سیدجواد طاهایی (1383). چین نو: دنگ شیاء پینگ و اصلاحات، تهران: مرکز تحقیقات استراتژیک.
5
فروماتن، پییر (1330). مائو تسه تونگ؛ رهبر جدید چین، ترجمة مسعود قریب، مشهد: سازمان کتابخانهها، موزهها، و مرکز اسناد آستان قدس رضوى.
6
Bell, Daniel A. (2010). ‘Reconciling Socialism and Confucianism?: Reviving Tradition in China’, Dissent, Vol. 57, No. 1.
7
Bell, Daniel A. (2011). ‘Introduction’ Yan Xuetong et al., Ancient Chinese Thought, Modern Chinese Power, Daniel A. Bell and Sun Zhe (eds.), trans. Edmund Ryden, Princeton, NJ: Princeton University Press.
8
Bolewski, Wilfried and Candy M. Rietig (2008). ‘The Cultural Impact on China's New Diplomacy’, The Whitehead Journal of Diplomacy and International Relations, Vol. 9, No. 2.
9
Callahan, William A. (2004). ‘National Insecurities: Humiliation, Salvation, and Chinese Nationalism’, Alternatives, Vol. 29, No. 2.
10
Chan, Joseph (2003). ‘Giving Priority to the Worst Off: A Confucian Perspective on Social Welfare’, Daniel A. Bell and Hahm Chaibong (eds.), Confucianism for the Modern World, Cambridge: Cambridge University Press.
11
Chen, Lifu (2010). The Confucian Way: A New and Systematic Study of ‘The Four Books’, Translated from the Chinese by Shih Shun Liu, London and New York: Routledge, First Published in 1986 by Kegan Paul International.
12
Feng, Huiyun (2007). Chinese Strategic Culture and Foreign Policy Decision-Making: Confucianism, Leadership and War, London and New York: Routledge.
13
Goldstein, Avery (2001). ‘The Diplomatic Face of China’s Grand Strategy: A Rising Power’s Emerging Choice’, The China Quarterly, No. 168.
14
Gries, Peter Hays (2004). China’s New Nationalism: Pride, Politics, and Diplomacy, Berkeley, CA: University of California Press.
15
Harrison, James (1969). Modern Chinese Nationalism, New York: Hunter College of the City of New York: Research Institute on Modern Asia.
16
Hofstede, Geert and Michael Harris Bond (1988). ‘The Confucius Connection: From Cultural Roots to Economic Growth’, Organizational Dynamics, Vol. 16, No. 4.
17
Johnston, Alastair Iain (1995). Cultural Realism: Strategic Culture and Grand Strategy in Chinese History, Princeton, NJ: Princeton University Press.
18
Landes, David S. (2006). ‘Why Europe and the West? Why Not China?’, Journal of Economic Perspectives, Vol. 20, No 2.
19
McGinnis, Anne (2010). ‘Legitimacy in Contemporary China: Maintaining the Legitimacy of an Authoritarian State’, The Orator, Vol. 5.
20
Medeiros, Evan S. (2009). China’s International Behavior: Activism, Opportunism, and Diversification, Santa Monica, CA: RAND.
21
Scobell, Andrew (2003). China’s Use of Military Force: beyond the Great Wall and the Long March, New York: Cambridge University Press.
22
Sebenius, James K. and Cheng (Jason) Qian (2008). ‘Cultural Notes on Chinese Negotiating Behavior’, Harvard Business School Working Paper, No. 09-076, Retrieved February 19, 2014, from: www.hbs.edu/faculty/Publication%20Files/09-076.pdf.
23
Suryanarayan, V. (2012). ‘Cultural Roots of China's Foreign Policy’, South Asia Analysis Group (SAAG), No. 5235, Retrieved February 6, 2014, from: www.southasiaanalysis.org/node/995.
24
Swaine, Michael D. and Ashley J. Tellis (2000). Interpreting China’s Grand Strategy: Past, Present, and Future, Santa Monica, CA: RAND.
25
Tisdell, Clem (2009). ‘Economic Reform and Openness in China: China’s Development Policies in the Last 30 Years’, Economic Analysis & Policy, Vol. 39, No. 2.
26
Townsend, James (1992). ‘Chinese Nationalism’, The Australian Journal of Chinese Affairs, No. 27.
27
Wang, Zaibang (2010). ‘Chinese Voice: The Architecture and Efficiency of Global Governance’ Alan S. Alexandroff, David Shorr, and Wang Zaibang, Leadership and the Global Governance Agenda: Three Voices, Waterloo: The Centre for International Governance Innovation (CIGI).
28
Wong, Yui Tim Edward (2001). ‘The Chinese at Work: Collectivism or Individualism?’, Hong Kong Institute of Business Studies, Working Paper Series, No. 040-001, Retrieved March 7, 2014, from: http://commons.ln.edu.hk/hkibswp/31/.
29
Wu, Guoguang and Helen Lansdowne (2008). China Turns to Multilateralism: Foreign Policy and Regional Security, London and New York: Routledge.
30
Yang, Lijun and Lim Chee Kia (2010). ‘Three Waves of Nationalism in Contemporary China: Sources, Themes, Presentations, and Consequences’ East Asian Institute, EAI Working Paper, No. 155, Retrieved February 28, 2014, from: www.eai.nus.edu.sg/EWP155.pdf.
31
Zhao, Suisheng (2005-2006). ‘China’s Pragmatic Nationalism: Is It Manageable?’, The Washington Quarterly, Vol. 29, No.1.
32
Zhu, Liqun (2010). China’s Foreign Policy Debates, Chaillot Papers, No. 121, Paris: EU Institute for Security Studies.
33
Zhu, Tianbiao (2001). ‘Nationalism and Chinese Foreign Policy’, The China Review, Vol. 1, No. 1.
34
ORIGINAL_ARTICLE
زیست ـ قدرت در اندیشۀ سیاسیِ فوکو، آگامبن، و نگری: از جامعۀ انضباطی تا جامعۀ کنترلی جهانی
چکیده
تحول مفاهیم سیاسی و اجتماعی تابعی از تحول فرماسیون یا وضعیت واقعیِ نیروهاست. بر این پایه، میتوان این ایدهها را در دستگاه نظری میشل فوکو مطرح کرد: مفاهیم برساختۀ فوکو، با ورود جامعۀ سرمایهداری به عصر اطلاعات، دستخوش تحول شده است. زیست ـ قدرت، تقریباً، کلیدیترین مفهومی است که با دگرگونی شرایط عینیِ اِعمال آن و با دگرگونیِ میدان واقعیت تولید سرمایهدارانه، از سوی طیف عمدهای از اندیشمندان، بازبینی و مجدداً شاکلهبندی شده است. در این پژوهش، پس از مروری کوتاه بر پیشینۀ کاربرد مفاهیم زیست ـ قدرت و زیست ـ سیاست و معرفی دیدگاههای برخی از نظریهپردازان سنت انگلوامریکن، تلقی فوکو از این مفاهیم را مطالعه میکنیم. سپس، در بخشهای دیگر این پژوهش، بر اساس اندیشههای جورجو آگامبن، آنتونیو نگری، و مایکل هارت، به بررسی گسست در سنت فوکویی مطالعات قدرت زیستی میپردازیم. در پایان، کاستیهای اندیشۀ سیاسی و تاریخی فوکو را برمیشماریم و برای امکان یا امتناع کاربست روششناسیها و نظریههای وی در وضعیت استثناییِ پایدار یا وضعیت سرمایهداری اطلاعاتی واقعاً موجود ملاحظاتی را مطرح میکنیم.
https://politicalstudy.ihcs.ac.ir/article_1545_60d79f50cdf0ebe9f1e5561666aa2593.pdf
2015-02-20
149
172
کلیدواژهها: زیست ـ سیاست
زیست ـ قدرت
سیاست
فلسفۀ سیاسی جدید
قدرت
گسست
رضا
نجفزاده
1
عضوهیئت علمی علوم سیاسی، شهید بهشتی
LEAD_AUTHOR
منابع
1
پایا، علی (1382). «جایگاه مفهوم صدق (حقیقت) در آرای فوکو»، در فلسفة تحلیلی؛ مسائل و چشماندازها، تهران: طرح نو.
2
دریفوس، هیوبرت و پل رابینو (1382). میشل فوکو: فراسوی ساختگرایی و هرمنیوتیک، ترجمة حسین بشیریه، تهران: نشر نی.
3
دلوز، ژیل (1376). فوکو، ترجمة نیکو سرخوش و افشین جهاندیده، تهران: نشر نی.
4
دلوز، ژیل (1386). «پینوشت بر جوامع کنترلی»، در بازگشت به آینده، ترجمة رضا نجفزاده، تهران: گام نو.
5
فوکو، میشل (1374). «حقیقت و قدرت»، در سرگشتگی نشانهها، ترجمة بابک احمدی، ویرایش مانی حقیقی، تهران: نشر مرکز.
6
فوکو، میشل (1378). مراقبت و تنبیه: تولد زندان، ترجمة نیکو سرخوش و افشین جهاندیده، تهران: نشر نی.
7
فوکو، میشل (1381). نیچه، فروید، مارکس، ترجمة افشین جهاندیده و دیگران، تهران: نشر هرمس.
8
فوکو، میشل (1384). اراده به دانستن، ترجمة نیکو سرخوش و افشین جهاندیده، تهران: نشر نی.
9
فوکو، میشل (1390). باید از جامعه دفاع کرد: درسگفتارهای کولژ دوفرانس 1975-1976، ج 1، تهران: رخداد نو.
10
کلگ، استوارت (1379). چهارچوبهای قدرت، ترجمة مصطفی یونسی، پژوهشکدة مطالعات راهبردی.
11
گیدنز، آنتونی (1382). فراسوی چپ و راست، ترجمة محسن ثلاثی، تهران: علمی.
12
نگری، آنتونیو و مایکل هارت (1386). انبوه خلق: جنگ و دموکراسی در عصر امپراتوری، ترجمة رضا نجفزاده، تهران: نشر نی.
13
نگری، آنتونیو و مایکل هارت (1391). امپراتوری (تبارشناسی جهانی شدن)، ترجمة رضا نجفزاده، تهران: قصیدهسرا و آشیان.
14
هیندس، باری (1380). گفتارهای قدرت از هابز تا فوکو، ترجمة مصطفی یونسی، تهران: نشر شیرازه.
15
Agamben, Giorgio (1998). Homo Sacer: Sovereign Power and Bare Life, Stanford University Press.
16
Agamben, Giorgio (1999). Remnants of Auschwitz: The Witness and the Archive, New York: Zone Books.
17
Agamben, Giorgio (2000). Means without End: Notes on Politics, Theory out of Bounds, Minneapolis: University of Minnesota Press.
18
Agamben, Giorgio (2004). ‘No to Biopolitical Ttattooing’, in www.generationonline.org.
19
Agamben, Giorgio (2005). State of Exception, The University of Chicago Press.
20
Foucault, Michel (1980). ‘Truth and Power’, in Power/Knowledge, edited by C.Gordon, Brighton: Harvester Press.
21
Foucault, Michel (1981). ‘Omnest et Sifulatim’, in The Tanner Lectures on Human Values, edited by S.Mc Murrin, University of Utah Press
22
Foucault, Michel (1983). ‘Structuralism and Post-structuralism: An Interview’, in Telos, No. 55, Spring.
23
Foucault, Michel (1984). ‘Notes on the Genealogy of Ethics’, in Rabinow (ed.), The Foucault Reader, New York: Pantheon Books.
24
Funke, Odelia (1985). ‘Biopolitics and Public Policy: Controlling Biotechnology’, in PS, vol. 18, No. 1, Winter.
25
Gilles Deleuze and Claire Parnet (1977 D). Dialogues, trans. Hugh Tomlinson and Barbera Habberjam (1987, London: Althone Press).
26
Gilles Deleuze and Guattari (1980 TP). A Thousand Plateaus-Capitalism and Schizophrenia, trans. Brian Massumi (1987, Minneapolis: University of Minnesota Press).
27
Harris, G.H. (1911). ‘Bio-Politics’, in The New Age: A Weekly Review of Politics, Literature, and Art, Vol. X, No.9.
28
Lazzarato, Maurizio (2000). ‘From Biopower to Biopolitics’, in www.generation.online.com.
29
Michael Hardt and Antonio Negri (2009). Commonwealth, Belknap Press of Harvard University Press.
30
Mills, Catherine (2006). ‘Giorgio Agamben’, The Internet Encyclopedia of Philosophy.
31
Negri, Antonio (2003). ‘The Ripe Fruit of Redemption’, in www.generationonline.org.
32
O'Farrell, C. (1987). ‘Foucault and Foucauldianism’, in Economy and Society, No. 11 (4).
33
Somit, Albert and Steven A. Peterson (1998). ‘Biopolitics after Three Decades-A Balance Sheet’, British Journal of Political Science, Vol. 28, No. 3.
34
Somit, Albert and Steven A. Peterson (1999). ‘Rational Choice and Biopolitics: A Darwinian Tale of Two Theories’, in PS: Political Science and Politics, Vol. 32, No.1.
35
Zakaria, Fareed (2007). The Post-American World, and Friedman, Thomas (2007). Hot, Flat, and Crowded.
36