Islamic Republic of Iran in the Wisdom indicators of political culture from the perspective of the elite

Document Type : .

Authors

1 Graduated of student Political Science, Department of Political Science, Karaj branch

2 Assistant Professor, Department of Scoid Science, Roudehen Branch, Islamic Azad University,

Abstract

Indicators of political culture are the requirements of policy and strategic planning in the cultural policies of countries. Therefore, the inventing and explaining the cultural-political indicators in the Islamic Republic of Iran system can provide the necessity for macro and micro policy in the country.
Methodology in this research is the combination of (quantitative - qualitative). The population consisted of54 professors and political pundits of Political science departments of public and Azad universities in Tehran and Alborz. In this research, sampling method was done purposefully and quite improbable. The data collection instruments have been formed of researcher made questionnaire with propositions derived from a literature review and Delphi interviews of experts. Questionnaire validity is confirmed as face and content, and its reliability was emphasized by experts through Cronbach's alpha. Data analysis was conducted through descriptive and inferential statistics and Q factor analysis.
The findings of the research showed that the statements of "reproduction of religious-political foundations" and "extremes and extremism" Most Effective And "agency Political elites" and "permanent satisfaction of existing conditions" The least explanatory In the wisdom of the political culture of the Islamic Republic of Iran.

Keywords

References

ابوطالبی، مهدی. (1384). نقش فرهنگ سیاسی شیعه در انقلاب اسلامی ایران، معرفت، (98)، 23-10
احسانی، احمد. (1378). بررسی تطبیقی فرهنگ سیاسی مردم ایران در قبل و بعد از انقلاب اسلامی ایران. (پایان‌نامه کارشناسی ارشد)، دانشگاه باقرالعلوم.
اخترشهر، علی(1386). مولفه‌های جامعه‌پذیری سیاسی در حکومت دینی، چاپ اول، تهران: سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی
امینی، علی‌اکبر. و خسروی، محمدعلی. (1389). تأثیر فرهنگ سیاسی بر مشارکت سیاسی زنان و دانشجویان. مجله: مطالعات سیاسی، 2 (7)، 142-127.
چیلکوت، رونالد(1377). نظریه‌های سیاست مقایسه‌ای، ترجمه وحید بزرگی و علی‌رضا طیب، چاپ دوم، تهران: نشر موسسه خدمات فرهنگی رسا
خلیلی، محسن. و عباسی خوشکار، امیر. و شمس‌الدینی‌نژاد، مجید. (1393). فرهنگ سیاسی نخبگان؛ زمانه‌ برآمدن و برافتادن پهلوی‌اول. پژوهشنامه علوم سیاسی، 10 (1)، 36-7.
خوشگویان‌فرد، علیرضا (1386). روش‌شناسی کیو، چاپ اول، تهران : مرکز تحقیقات صدا و سیمای جمهوری‌اسلامی ایران
دانائی‌فرد، حسن. حسینی، سیدیعقوب. شیخها، روزبه. (1392). روش شناسی کیو: شالوده‌های نظری و چارچوب انجام پژوهش. چاپ اول، تهران: انتشارات صفار
رزاقی، سهراب. (1375). مولفه های فرهنگ سیاسی ما، مجله نقد و نظر، 2(4-3)، 213-200
عابدی اردکانی، محمد. (1393). توسعه‌نیافتگی سیاسی از منظر فرهنگ سیاسی نخبگان در ایران(1384-1368)، پژوهشنامه علوم سیاسی، 9(4)، 169-133
عالم، عبدالرحمن. (1374). فهم فرهنگ سیاسی. سیاست خارجی، 9 (4). 1526- 1513.
ملکان، مجید. (1376). فرهنگ سیاسی نخبگان حاکم و کثرت‌گرایی (پلورالیسم) سیاسی در ایران (1332-1357). (پایان‌نامه کارشناسی ارشد)، دانشگاه امام صادق علیه السلام.
نادمی، داوود. (1390). بررسی جامعه‌شناختی سرمایه اجتماعی، برگ فرهنگ، (23)، 35-8
نظری، حامد، علم، محمد رضا، آل غفور، محسن (1392). فرهنگ سیاسی زنان شیعه (با تاکید بر نقش انقلاب اسلامی ایران)، زن و فرهنگ، 5(17)، 92-75
هنری لطیف پور، یدالله. (1380). فرهنگ سیاسی شیعه و انقلاب اسلامی، چاپ دوم، تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی
 

Files

Share

How to cite

Statistics